Սահյանի ստեղծագործության հիմնական թեման Հայաստան է՝ իր բանշխարհով, անցյալով ու ներկայով:
«Անունդ տալիս», «Աշխարհում ամենից առաջ», «Մասրենի», «Մի բուռ ես» և այլ ստեղծագործություններում Սահյանը պատկերել է Հայստանի աշխարհագրությունը, պատմությունը, ճակատգիրը:
«Անունդ տալիս» բանստեղծությունը ամբողջությամբ Հայաստանի բնաշխարհն է՝ ժայռի մեջ փորված տներով, թեքված մատուռներով ու ավերակ տաճարներով: Սա ավերված Հայաստանի պատկերն է: Այս տրամաբանությունը շարունակվում է նաև հաջորդ տան մեջ՝ լքված թոնիր, մասրենու վարսաթափ մի թուփ, աշխարհից խռոված մի ցուպ ու ձիերի ուշացած դոփյուն: Սա Հայաստանի անցյալն է, ճակատագիրը: Վերջին տան մեջ բանաստեղծական տրամադորությունը կտրուկ փողվում է, գրողը նրբորեն պատկերու է հայրենիքի գեղեցկությունը՝
Արևոտ մի սար եմ հիշում,
Ճակատին ձյունի պատառիկ,
Սարն ի վար բարակ մի առու-
Շուրթերին հայրեն ու տաղիկ,
Ցորենի կանաչ արտի մեջ
Առվույտի կապույտ մի ծաղիկ
Եվ արտի եզրին՝ մենավոր
Մի բարդու շրշյուն եմ հիշում: